449 document(en) met "Wat waar" • Resultaten 41 tot 60 worden getoond • Toon volgende twintig resultaten


Gesprekken vol (zelf)bedrog: "Het kompromis" van Istvan... • 24 januari 1987
Vooral Rudi Van Vlaenderen als Zoltan en Daan Hugaert als Borsi leveren een uitstekende akteerprestatie door met een bescheiden realistische speelstijl de afstand tussen wat mensen zeggen en waar zij...Ook hierdoor steekt deze voorstelling gunstig af tegen de vorige produktie, waar het spel af en toe nogal sterk dreef op overdreven tics en hoogstandjes...uitzichtloze praten, als in een bij voorbaat mislukte konferentie -- naar voor te halen, en de Hongaarse achtergrond laten voor wat hij is. In het BKT, Kapellemarkt 8, Brussel, tot l februari, elke woensdag

Sprong van de Eiffeltoren: "Récital" van Mark... • 6 februari 1987
Zo zie je Tompkins terug verschijnen halverwege de voorstelling met weer een emmer over zijn hoofd waar grote plastic oren aangehecht zijn...Het is de plaats waar zelfmoorden gebeuren...Sage kaart dat onderwerp het eerst aan door middel van berichten in anonieme krantestijl (die wat doen denken aan Bernhardts onschuldige gruwelberichtjes), terwijl ze in glitterpakje cello speelt

"Tars/zan", van het goede maar een beetje... • 20 februari 1987
BRUSSEL -- Het is een leuke vaststelling dat een al wat ouder gezelschap als het BKT bereid is om het jonge "Dito-Dito" produktie-faciliteiten en een podium te geven om een dan toch vrij experimenteel...Nu zou je je net iets te veel kunnen afvragen waar al die inventiviteit eigenlijk toe leidt

Ivo van Hoven ensceneert "De Bacchanten": Euripides... • 27 februari 1987
Hij gebruikt de oude conventie, in zijn belemmeringen, zelfs waar dat onmogelijkheden oplevert zoals met de koturnen en de maskers, vanuit een fascinatie ervoor...Toen hen gevraagd werd wat ze later wilden worden, zeiden ze dokter, maar zonder liefde, heel somber, als een compensatie...Tiresias weet ook wel niet wat deze nieuwe godsdienst zal brengen, hij probeert deze Aziatische eredienst te "incultureren". En historische gezien is dat ook werkelijk gebeurd, de Bacchische cultuur

"De bacchanten" blijft bij te veel geode... • 10 maart 1987
Maar het is niet altijd duidelijk waar een en ander toe moet leiden, net zoals het evenmin duidelijk is wat Van Hove het koor nog als rol toebedenkt...Het lijkt erop dat er geen goede manier gevonden is om het koor zelfstandig te laten functioneren, zodat het erop uit draait dat de vier vrouwen gezamenlijk wat extatische rondtollen en

Dansprojekt toont werk van jongere koreografen • 18 maart 1987
Naar mijn gevoel is die eenduidigheid in de dans echter eerder een nadeel dan een voordeel, want dans wordt precies boeiend waar hij doet wat niet met woorden kan verteld worden...Wat niet wegneemt dat het allemaal heel vlot en technisch vrij goed gedanst wordt, ondanks de jonge leeftijd van veel dansers

Boeiend onderzoek, ook voor buitenstaanders: Studenten teaterwetenschappen... • 20 maart 1987
Een opzet waar Rijnders zeer wel in zou kunnen passen, want met zijn komedies is steeds iets bepaald vreemds aan de hand...Maar dat heeft een zekere charme, omdat de worsteling met het eigenaardig soort realisme van Rijnders, waar geen enkele situatie korrespondeert met een vooraf gegeven teatrale kode, en toch mits...genoeg verbeelding terug te voeren is tot alledaagse incidenten, zeer sterk voelbaar is. Dat vooral in Rosemary Clooney's baby, waar het onwennigst geakteerd wordt aan een lange tafel die doet denken aan de

Extravagante cocktail van woorden en emoties: "Pick-up"... • 9 mei 1987
De centrale metafoor in het stuk is een droom van Lineke Rijxman over een pick-up, waar olie uit lekt...Het eindeloos herkauwen, het vastlopen in de laatste groef zonder ooit dichter bij de kern van de zaak te komen, dat is precies wat de relatie gaande houdt en boeiend maakt; de morele beoordeling...de vreemde tegenstelling tussen wat er op scène te zien is en wat er gezegd wordt

Deelder praat onevenwichtig • 19 mei 1987
Van hetzelfde allooi is zijn geleuter over fout en niet fout in de oorlog, iets waar Nederlanders in het algemeen maar niet genoeg van lijken te krijgen...Af en toe is wat hij daarover zegt wel de moeite waard, maar het is bedolven onder zo'n lawine van schoten voor open doel dat je niet zoveel zin meer hebt om er aandacht aan te schenken...Daar de voorstelling in Brussel een ingekorte versie van de Nederlandse is, is het best mogelijk dat heel wat "slap tijdverdrijf" tussen twee goede teksten uit de voorstelling geschrapt zal worden

Sophocles knap vertaald naar Amerikaanse politiek: "Ajax"... • 25 mei 1987
Ajax wordt gespeeld door de doofstomme Howie Seago, figuurlijk ook te begrijpen als de man die door het bloed en het geweld van de oorlog, waar hij zelf in verwikkeld is, met verstomming geslagen werd...Wat ook meevalt, is dat tranerigheid en patetisch gedoe, zoals je dat in Amerikaanse films maar al te vaak moet ondergaan, hier bijna afwezig zijn

Beckett kan prettig zijn: "I'll go on"... • 20 juni 1987
Als Molloy dan de winden telt die hij gemiddeld laat per minuut ("extraordinary how mathematics help you to know yourself") en zijn uiterst ingewikkeld gejongleer met 16 keitjes, waar hij een na een...De toon is daarmee gezet voor het heel wat minder prettige tweede deel, waarin we een stervende Malone op een graftombe zien liggen, die dan zonder enige merkbare breuk muteert in de enkel nog...De opvoering is wellicht het meest te smaken voor wie het werk van Beckett wat beter kent, maar dat neemt niet weg dat het hoe dan ook, én als introduktie tot zijn wereld én als autonome kreatie, een

Paul Peyskens op de Vlaamse Zomer: De... • 24 augustus 1987
andere Belg, hoe heet ie nou weer" roept Sanseveria plots) wordt de regisseurshand voelbaar, wordt het uiterst planmatige karakter van wat een chaos lijkt steeds meer tastbaar gemaakt...dan een onnozel en patetisch stukje, sanseverias voor het raam (precies wat het decor van Michel Van Beirendonck voorstelt). Over, hoe anderen (akteurs, dat eigenaardig soort mensen, en waar zijn...Zonder de komplicerende faktor dat heel wat andere auteurs, o.a

BKT opent met bijna onspeelbare Becketts • 8 oktober 1987
Wat waar en zeker Ohio Impromptu zitten op de grens van wat nog "speelbaar" is. Katastrofe opent met een lege scène waarop een man in zwarte kamerjas met breedgerande zwarte hoed op een sokkel...Wat waar zie je het type van de clochard uit En attendant Godot, in Ohio improvizatie twee stokoude mannen met lang wit haar in een lange zwarte kamerjas...Wat waar is er nog het gegeven van een man, Bam, die iets probeert te achterhalen door Bom, Bim en Bem te ondervragen

Kleurlingen met te veel ernst en te... • 17 oktober 1987
Op de voorgrond liggen aan een zijde enkele rijen rotsblokken, tegen een stapeling van pratikabels aan, waar een grote ventilator voor staat (gevaar, klippen, wind...), terwijl aan de andere zijde een...Paxton, wat te merken valt aan de "oorspronkelijkheid" van de bewegingen, het werken met de uitgezuiverde essentie van de menselijke motoriek als betekenisdrager op zich...En ook hier weer, wat het dansen betreft, is dit ronduit ondermaats

"Les Survivants" blijft klapstuk van Gallotta • 19 oktober 1987
Het was dan ook mogelijk geweest een zoveelste verhaal daarrond te breien, maar dat is niet wat Gallotta interesseert...Gallotta trekt een lijn door van kinderlijke tema's naar de voorstellingswereld van volwassenen, wat het best te herkennen valt in de impliciet erotische onderstroom van de voorstelling...Je kan je dan gaan afvragen waar de inhibities van de dansers ("pas de sex" roepen drie van hen als ze door drie anderen verleid worden) en de zeer mooie duetten, die alleen in afwezigheid van de rest

"Alchemie" toont nieuwe betovering van oud gebouw:... • 20 oktober 1987
Het geeft ook aan dat 't Stuc in die nieuwe infrastruktuur meer ziet dan een nieuwe zaal, eerder een centrum waar de alchemie van kontakt tussen publiek, kunststudenten en kunstenaars voortdurend...Zo passeert men driemaal door het auditorium, waar Trudo Engels een bijbelse spraakverwarring organizeert...Aan zwarte doosjes tegen de muur zie je dia's van alle vliegtuigcrashes sinds 's mans geboorte, terwijl wat verder Sophia Loren over de oorlog vertelt

Nederlandse en Spaanse middelmaat op Klapstuk • 24 oktober 1987
De film is goed gemaakt en het is deze vondst die, samen met de muziek van Niew Hip Stilen en Paolo Conte, de tekortkomingen van de voorstelling wat kompenseert...De danseressen hebben allemaal een zelfde kortgeschoren hoofd waar nog een staartje op staat...De voorstelling blijft dus alleen boeien door de precisie waarmee het allemaal gedaan is. Dat is op zich wat mager

Trisha Brown Company fascineert op Klapstuk: Vier... • 29 oktober 1987
LEUVEN -- Klapstuk '87 eindigt met werk van twee Amerikanen, Trisha Brown en Steve Paxton, die begin de jaren '60 samenwerkten in de Judson Church, een danslaboratorium eigenlijk, waar later de "Grand...Brown zelf beschrijft het in een interview als "...like a school of little fish when you drop in a rock and they splinter apart en reorganize...", wat in woorden het dichtst komt bij een stuk waarvoor...Set and reset is dat met muziek van Laurie Anderson (die een zelfstandig leven leidt tegenover beelden en dans), in Opal Loop, waar Brown deze werkwijze voor het eerst uittestte, is er geen muziek en geen

Steve Paxton en Lisa Nelson besluiten Klapstuk... • 3 november 1987
Het is typerend dat beide bij het einde van PA RT naar elkaar buigen als bij het beëindigen van een oosters gevechtsritueel, waar de onthechting van het "denken" van primordiaal belang is. Het...lijkt misschien wat abracadabra, en het is, zoals gezegd, ook magisch, maar bovendien is het werkelijk verbazingwekkend wat een emotionele impakt die dans, in al zijn abstraktie op de toeschouwer heeft...Paxton zelf ziet dat gebaar als een ogenblik waar hij probeert de aura van zijn tegenspeelster te vatten en

Uitdagende denkoefening over denken: Kaaiteater prezenteert "Rachel's... • 7 november 1987
Gedwongen door de bedreiging van de oorlog, vluchtte zij het land uit en belandde zij na diverse omzwervingen in New-York en uiteindelijk in Los Angeles, waar ze weer snel aansluiting vond bij de...De muzikale omlijsting -- een man speelt op een zeer ongerijmde manier elektrische viool (klankband achterhaalt en vervormt wat hij speelt op een nogal verwarrende manier) met ook wat synthesizer...Een euvel dat bij de tweede voorstelling wellicht zal opgelost zijn, en waar Rosenthal zich overigens moeiteloos doorsloeg